باران

پچ ِ پچ ِ باران را می شنوی ؟

عاشقانه هایش را برای تو فرستاده ست !

گاه در کوچه می رقصد و پای کوبی می کند !

گاه شیشه ی ِ پنجره ی ِ اتاقت را می نوازد .. .

و برای قدم زدن ، می خواندت

برخیز و خویش را از غمی که تا مرگ ِ احساس می بردت ، رها ساز

خیس شو در بارانی که روحت را طراوات می دهد

باران ، همه بهانه است

موهبتی ست از سوی ِ خدا

گاه، خدا نیز بهانه می کند

و  مست می شود

برای بارش ِ بوسه هایش

و تا آغوش بکشد تو را

از همه ی ِ آن لرزه گناهانی که سبب ِ اندوهت می شوند

آری، سروده ام را بگذار به حساب ِ تب و هذیان

اما باور دار که آغوش ِ او بسیار بزرگ است . . .