من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست

                                               این لب تشنه ی پر شور، غزلخوان علی ست

این که گسترده تر از وسعت آفاق شده است

                                                به یقین سفره ی گسترده ی دامان علی ست

منّت نان و نمک نیست سر سفره ی او

                                                 پس خوشا آن که در این دنیا مهمان علی ست

آتش اشکی اگر در غزلم شعله ور است

                                                  بی گمان قطره ای از درد فراوان علی ست

لحظه ای پرتو حسنش ز تجلی دم زد

                                                  که جهان، آینه در آینه حیران علی ست

کعبه یکبار دهان را به سخن وا کرده است

                                                   تا بدانیم کلید در این خانه علی ست

از دم صبح ازل نام علی را می خواند

                                                   دل که تا شام ابد دست به دامان علی ست

محمد حسین صفاریان